تاثیر درمان با آنالوگ های طولانی اثر گنادوتروپین بر اندکس توده بدنی در دختران دچار بلوغ زودرس

زمینه و هدف: بلوغ زودرس علاوه بر اثرات عمیق جسمی و روانی، منجر به پیشرفت سریع سن استخوانی، افزایش هورمون های جنسی، منارک زودرس و کاهش قابل توجه در قد نهایی بیماران درمان نشده می شود. درمان با آنالوگ های طولانی اثر گنادوتروپین ها، درمان انتخابی بلوغ زودرس می باشد، اما در مورد اثر این داروها بر افزایش وزن، اختلاف نظر وجود دارد. روش بررسی: در این مطالعه گذشته نگر وزن، قد و اندکس توده بدنی 52 بیمار به مدت 12 ماه، (در شروع درمان، شش و 12 ماه پس از آن) با آنالوگ های گنادوتروپین مورد بررسی قرار گرفت. بیماران بیشتر دختران مبتلا به بلوغ زودرس ایدیوپاتیک بودند و تعداد کمی هم دخترانی بودند که به علت قد کوتاه و یا مسایل اجتماعی و روانی کاندید درمان بودند. شاخص های آنتروپومتریک و bmi پس از درمان با قبل مقایسه شد. یافته ها: متوسط سن بیماران در شروع درمان 07/3±78/8 بود. انحراف معیار برای توده بدنی (standard deviation score for body mass index, sds bmi) بیماران، قبل از درمان 18/1±80/0، شش ماه بعد از درمان 15/1±82/0 و 12 ماه بعد از درمان هم 28/1±82/0 بود که تغییر معناداری نداشت (909/0p=). قد sds بیماران در شروع درمان 65/1±41/0، شش ماه بعد از درمان 60/1±43/0 و 12 ماه بعد از درمان 50/1±46/0 بود که این افزایش از لحاظ آماری معنادار نبود (66/0p=). افزایش وزن بیماران هم در سه گروه کم وزن، نرمال، دارای اضافه وزن و چاق نیز تفاوت معناداری با هم نداشت. نتیجه گیری: درمان با آنالوگ های گنادوتروپین باعث چاقی قابل توجه در بیماران نمی شود، هرچند افزایش مختصری در وزن دیده می شود اما این تغییر از لحاظ آماری معنادار نیست.